 |
Wilga zwyczajna (Oriolus oriolus)
...w takich chwilach wstrzymywałam oddech i nasłuchiwałam razem z nim.
Melodyjne „Zoofiju” lub jak kto woli „Teofilu” rozbrzmiewało na przemian z przeraźliwym, wręcz demonicznym skrzekiem. Skrzeczały podloty, które ojciec cierpliwie uczył śpiewu. Do dziś wydaje mi się to nieprawdopodobne, że tak bardzo można wytrenować jakąkolwiek krtań... bo one ćwiczą swój głos od rana do wieczora, i doprawdy, muszą włożyć sporo wysiłku aby wreszcie, pod koniec lata, przed wylotem do Afryki, zaśpiewać pieśń o Zofii i Teofilu...
czytaj dalej... |
 |
Dziwonia (Carpodacus erythrinus)
...po chwili już widziałam owego śpiewaka. Był nim dorodny samiec dziwonii.
Równie szybko zauważył mnie on i umknął na drugi brzeg Skawy. Jego czerwoną sylwetkę widziałam przez całą szerokość rzeki i kamienistej plaży. To niesamowite jak w takim stroju udaje mu się zbiec przed drapieżnikiem...
czytaj dalej... |
 |
Kowalik zwyczajny (Sitta europaea)
Od 4 lat przemierzam tę drogę codziennie jadąc samochodem do pracy. Zawsze frapowały mnie meandry potoku Kleczanka więc korzystając z okazji udałam się na mały rekonesans. I to co zobaczyłam na przestrzeni zaledwie 100 metrów wprawiło mnie w zachwyt i osłupienie. Prawdziwe cuda: czosnek niedźwiedzi, bażanty, kuropatwy, 2 zające, sarny, żeremia bobrów, kilkanaście dziupli: dziupla kowalików... dziuple sikorek bogatek, dziuple szpaków... Utknęłam na dobre! Zarówno tego dnia jak i przez kolejne dwa tygodnie miałam wręcz obsesyjne pragnienie aby każdą wolną (i nie wolną też) chwilę spędzić nad ...
czytaj dalej... |
 |
Szpak zwyczajny (Sturnus vulgaris) ...
zobacz więcej zdjęć |
 |
Gil zwyczajny (Pyrrhula pyrrhula) ...
zobacz więcej zdjęć |
 |
Trznadel (Emberiza citrinella) po skowronku jest najpospolitszym ptakiem naszego kraju. Występuje w całej Europie az po zachodnia Syberię. Samiec w okresie godowym ma głowę i spód ciała żółte, na głowie szarobrązowe, podłużne smużki, pierś ozdobioną kasztanowatymi łezkami, wierzch ciała brązowokasztanowy z ciemnymi plamkami, kuper rdzawy, brzegi ogona białe. Samica jest mniej jaskrawa niż samiec. Zamieszkuje pola i łąki (o ile rosną na nich choćby nieliczne drzewa lub wysokie krzewy), polany, skraje lasów, sady i ogrody. By wabić samice śpiewem siada zwykle na najwyższej, często bardzo wiotkiej gałązce. Jego wabiący głos "cik-cik-cik" jest bardzo donośny również dlatego, że trznadle śpiewają na eksponowanych miejscach. Żywią się przede wszystkim nasionami (głównie traw), a w okresie wiosennoletnim również bezkręgowcami które zbiera z ziemi lub wysokich traw. Gniazda zakładają na ziemi np. na skarpach rowów lub tuż nad nią (w krzewie lub na małym drzewku) lecz gniazda dobrze ukrywają w trawie lub roślinności zielnej. W ciągu roku wyprowadzają 2 lub trzy lęgi. W okresie polęgowym trznadle łączą się w stada często z ziębami i innymi łuszczakami i szukają pożywienia na polach i w pobliżu osad ludzkich. Zimą, gdy jest śnieg przylatują również do karmników dla ptaków.
zobacz więcej zdjęć |
 |
Jaszczurka zwinka (Lacerta agilis) zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Myszołów zwyczajny zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Śląski Ogród Zoologiczny założony został na podstawie uchwały Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Stalinogrodzie w 1953 roku. Od tamtej pory wiele się w nim zmieniło, a liczebność zwierząt ciągle wzrasta. Na koniec 2014 roku zamieszkiwało je ponad trzy tysiące osobników spośród 366 gatunków zwierząt. Kiedy odwiedziliśmy ŚOZ we wrześniu 2012 roku nie zastaliśmy ani jednej żyrafy. To główny, choć nie jedyny powód dla którego zamierzamy pojechać tam znowu. Tymczasem zapraszamy do obejrzenia galerii zdjęć kilkudziesięciu gatunków zwierząt, które wtedy udało nam się sportretować. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Bogatka (Parus major) jest największą sikorką występującą w Polsce. Jej długość ciała dochodzi do 15 centymetrów, a rozpiętość skrzydeł do 22 cm.
W upierzeniu bogatki dominują trzy kolory: jaskrawożółty (brzuch), czarny (głowa, szyja i wzdłużny pas w części brzusznej) oraz biały (policzki).
Cechą charakterystyczną bogatek jest piękny i donośny śpiew o wyjątkowo rozbudowanym repertuarze.
Sikora bogatka nie zakłada gniazd, najczęściej zajmując stare dziuple w drzewach, oraz korzystając z budek lęgowych oferowanych przez człowieka. Żywi się różnego rodzaju niewielkimi owadami i pająkami, choć nie gardzi również pokarmem roślinnym w postaci nasion i drobnych fragmentów pędów a naet padlina większych zwierząt. Dokarmiając te ptaki bierzmy to pod uwagę (słonina to nie wszystko). Jest wielkim obzartuchem - w ciagu dnia potrafi zjeść tyle ile sama waży czyli ok.20g. Jeśli wykonamy kilka nieskomplikowanych obliczeń matematycznych zobaczymy, że jedna sikorka jest w stanie w ciagu roku wytępić 50-70 tysięcy owadów!
zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Sikora modraszka, lub jak kto woli modraszka zwyczajna, jest niewielkim ptakiem (mniejszym od wróbla) powszechnie zamieszkującym obszar prawie całej Europy, dość często goszczący w przydomowych karmnikach.
W upierzeniu tego ptaka przeważają kolory żółte i niebieskie - stąd jego nazwa gatunkowa. W gatunku tym dymorfizm płciowy prawie nie wystęþuje, choć samce bywają nieco jaskrawiej upierzone.
Sikorka zjada przede wszystkim owady i pajęczaki - zarówno dorosłe jak i larwy - przez co jest bardzo pożyteczna w ekosystemie. Zakładając w sąsiedztwie domu budki lęgowe dla tych ptaków, zyskujemy naturalnych sprzymierzeńców w walce z ogrodowymi szkodnikami drzew i krzewów. Pamiętać jednak należy, że budki te nie mogą być usytuowane zbyt nisko, by sikorki nie stały się pokarmem domowych drapieżników, ani zbyt blisko siebie, bo ptaki te potrzebują nieco prywatności podczas wychowywania potomstwa. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Sóweczka zwyczajna zwana również sóweczką (Glaucidium passerinum) jest gatunkiem niewielkiego ptaka z rodziny puszczykowatych. To najmniejsza sowa występująca w Europie. Jest rzadkim ptakiem a jego liczebność w Polsce szacowana jest na 300-400 par i w zwiazku z tym objęta została ochroną gatunkową ścisłą. Pod względem rozmiaru dorównuje drozdowi śpiewakowi . Nie jest bardzo płochliwa, ale w dzień trudno ją zauważyć, bo przesiaduje zwykle w gęstwinie gałęzi drzew. Łatwiej ją spostrzec kiedy rano i wieczorem przelatuje od miejsc swojego odpoczynku na wybrane przez siebie punkty obserwacyjne z których wypatruje ofiar. Choć jest niewielkim ptakiem potrafi złowić zdobycz tej samej wielkości, co ona sama. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Rudzik zwyczajny (Erithacus rubecula) - mały rudasek, wędrowniczek, którego śpiewu nie sposób, opisać tak skomplikowaną ma linię melodyczną, większość życia spędza w ukryciu choć żeruje na ziemi w lasach i ogrodach. Nie lubi tylko miejsc podmokłych. Gniazdo zbudowane ze starych liści i drobnych korzonków ma delikatną budowę, Zakłada je w różnego rodzaju szczelinach, na skarpach, w zbutwiałych pniach drzew, rzadziej na budynkach, czasem w wysokiej trawie. Rudziki przylatują do nas pod koniec marca i początkiem kwietnia, odlatują we wrześniu aż do listopada. Zdarza się, że w łagodniejsze zimy decydują się zimować i wtedy możemy je spotkać przy karmniku. Żywią się drobnymi bezkręgowcami zbieranymi na ziemi bądź w gąszczu krzewów. Jesienią zjadają także jagody i nasiona a w czasie ostrych zim zdarza się im żerować na padlinie. Rudziki śpiewają cały rok, ale zdaniem ornitologów najpiękniej wiosną o zachodzie słońca. Tworzą monogamiczne związki. Żyją zwykle dwa lata. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Zięba zwyczajna (Fringilla coelebs) - jest pospolitym i licznym gatunkiem lęgowym i przelotnym. Przylatuje w marcu, odlatuje we wrześniu i październiku a niektóre osobniki zimują. Przebywa we wszystkich rodzajach lasów, w parkach, ogrodach. Wielkościa i kształtem przypomina wróbla domowego od którego jest barwniej upierzona. Samiec ma szczyt głowy szaroniebieski, czoło czarne, grzbiet, boki ciała i brzuch są czerwonobrązowe. Czarne skrzydła mają dwa pasy: szeroki biały i węższy kremowy. Ogon jest czarny z białymi plamkami na końcach piór brzegowych. Dziób jest wiosną szaroniebieski, jesienią brązowy. Oczy i nogi są brązowe. Samica ma grzbiet oliwkowobrązowy, a brzuch jasnoszarobrązowy. Pozywienie zieby stanowią głównie nasiona, zwłaszcza roślin oleistych oraz nasiona drzew iglastych, ale także różne jagody i zboża; pisklęta karmi owadami. Gniazdo zięby to misterne dzieło w kształcie czary, uwite z mchów i suchych traw, od zewnątrz starannie zamaskowane porostami, korą brzozową, kokonami owadów i pajęczyną. Zwykle wyprowadza jeden a czasem dwa lęgi w ciągu roku. Śpiew zięby jest bardzo piękny i charkterystyczny gdyż rozpoczyna powoli wysokimi tonami, potem przyspiesza schodząc w dół skali, a kończy krótkim, akcentowanym dźwiękiem. Strofkę tę powtarza wielokrotnie w kilkusekundowych odstępach. Na terenie Polski chroniona. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Mewa śmieszka (Larus ridibundus) - jest najpowszechniejszą z małych mew, o rozpiętosci skrzydeł sięgjacej do 1 metra. Samiec i samica ubarwione jednakowo. W szacie godowej łatwa do rozpoznania - głowa brązowoczarna, szyja, spód ciała i ogon białe, a grzbiet i skrzydła popielate. Końce lotek czarne, a nogi i dziób czerwone. Wokół oczu mały, wąski, biały pasek, przerwany z przodu. Jest doskonałym lotniikiem, pokonuje długie dystanse, jest zwrotna i szybka ale potrafi również niczym śmigłowiec zawisnąć nad lustrem wody wypatrując zdobyczy. Jest wszystkożerna choć chętnie poluje na drobne ryby i bezkręgowce w srodowisku wodnym. Nie nurkuje zatem jej łupem padają najczęściej ryby chore lub padłe. Jest ptakiem hałaśliwym, (wydaje przenikliwy skwir "kcerr, krije, kekek") zatem rzadko lubianym. Jest ptakiem stadnym - tworzy kolonie liczące od kilkudziesięciu do kilku tysięcy par. Gniazda zakłada na piaszczystych brzegach, w trzcinach lub na pływających kępach roślinności wodnej na zarośniętych brzegach jezior. Są to dołki w ziemi wysłane liśćmi, łodygami trzcin, turzyc itp. Najstarsze mewy mają swe gniazda w środku kolonii (miejsca najbezpieczniejsze) a młodsze, które później przylatują wyprowadzaja lęg na brzegach. Jest gatunkiem chronionym. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Rzekotka drzewna (Hyla arborea) - jest gatunkiem chronionym. Grzbiet rzekotki przypomina kształtem listek. Jej skóra jest gładka i lśniąca, pozbawiona gruczołowych skupisk. Żywi się głównie owadami, które łapie na wystrzeliwany język, pokryty lepką wydzieliną. Chętnie zje pająka, nie wzgardzi też ślimakiem. Za upatrzoną ofiarą potrafi zręcznie skoczyć. Pozostając w bezruchu dłuższy czas przystosowuje kolor ciała do podłoża. W skórze rzekotek znajdują się liczne monocyty, które umożliwiają jej szybkie zmiany ubarwienia. W zależności od temperatury, wilgotności, oświetlenia oraz czynników wewnętrznych, takich jak: ból, głód itp. może się stawać: żółta, szara, oliwkowa, liliowa, brązowa lub prawie czarna. Po ustąpieniu czynnika, który wywołał zmianę barwy, powraca normalny, zielony kolor. W wilgotnych lasach Amazonii mieszkają rzekotki, których skóra produkuje jedną z najsilniejszych trucizn na świecie. Indianie zanurzaja w niej groty swych dmuchawkowych strzał. Nasza rzekotka też w pewnym procencie wytwarza podobne toksyny i gdy na przykład weźmiemy ją w dłoń pamietajmy aby potem nie dotykać okolic oczu, gdyż spowoduje to silny, piekący ból. Z tego również powodu rzekotki nie powinny przebywać w terarium z innymi żabami, bo... długo przy niej nie pożyją. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Bocian czarny (Ciconia nigra) zwany również hajstrą - obok białego jest jednym z dwóch występujacych w Polsce gatunków bocianów. Jest tej samej wielkości co jego biały kuzyn, ale o wiele rzadszy i prowadzi bardziej skryty tryb życia. Ma czerwony dziób i nogi, natomiast głowa i wierzch ciała są lśniąco czarne a brzuch białawy. Unika ludzi, a możemy go spotkać w odludnych lasach w pobliżu wód i podmokłych terenów. Gniazdo zakłada na okazałym drzewie, kilkanaście metrów nad ziemią. Buduje je w pobliżu pnia lub na największych konarach dębów i buków. Bocian ten występuje właściwie w całej Polsce. Gnieździ się też w górskich lasach. Żeruje nad strumieniami przepływającymi przez lasy, na mało uczęszczanych podmokłych łąkach, nad rzekami i stawami. Jego pożywieniem są głównie ryby i żaby. Jest bardzo rzadkim ptakiem lęgowym w Europie, a Polska jest krajem, gdzie gniazduje około tysiąca par. Jest ptakiem bardzo płochliwym i na lądzie wypatrzeć go można tylko przez lornetkę. My mieliśmy okazję obserwować go z bliska w Pieninach, płynąc przełomem Dunajca. Należy do gatunków objętych ścisłą ochroną gatunkową. Wokół jego gniazd tworzy się 200-metrowe strefy ochronne, które pozostają niezmienione nawet w okresie, kiedy bociany odleciały na afrykańskie zimowiska. Należy do grupy gatunków, których nie dotyczą odstępstwa od rygorów ochronnych, jakie są dopuszczane dla innych gatunków. Został też uznany za gatunek wymagający ochrony czynnej. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Polska jest krajem, w którym gniazduje największa światowa populacja bociana białego (np.w roku 2004 gniazdowało w Polsce około 50 000 par). Mimo to jest gatunkiem zagrożonym, gdyż narażony jest na cały szereg zagrożeń powodowanych przez człowieka i jego działalność np.: obniżenie poziomu wód gruntowych, melioracje odwadniające, przekształcenia użytków zielonych w pola uprawne, "zadrutowanie krajobrazu", zmiany pokryć dachowych i związane z tym przenoszenie się bocianów na czynne słupy energetyczne, stosowanie w rolnictwie plastikowych sznurków używanych do wiązania siana i słomy. Bocian jest gatunkiem bezpośrednio reagującym na zmiany środowiska naturalnego, a zwłaszcza na zmieniającą się dostępność zasobów pokarmowych. Wszelkie zmiany w środowisku mają bezpośredni wpływ na efekty lęgów u tego gatunku. W związku z tym bocian jest wykorzystywany jako gatunek wskaźnikowy. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Czapla nadobna (Egretta garzetta) zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Szczygieł (Carduelis carduelis) jest jednym z najładniejszych i najjaskrawiej ubarwionych ptaków zamieszkujacych Europę. Podobnie jak wróble jest małopłochliwy lecz nieco mniejszy, ma rozwidlony ogon i przede wszystkim jest kolorowo upierzony. Ptaki dorosłe wokół nasady dzioba mają czerwoną plamę, oprócz niej występują jeszcze barwy biała i czarna. Wierzch ich ciała jest szarawobrązowawy a na czarnym skrzydle występuje charakterystyczny szeroki, żółty pas. Płeć szczygła w terenie jest trudna do rozróżnienia. Szczygły, podobnie jak dzwońce i makolągwy z którymi tworzą liczne mieszane stada, żywią się nasionami chwastów z czego szczególnym ich przysmakiem są łopiany i osty. Te ostatnie służa im również do budowy precyzyjnych i solidnych gniazd. Czasami zjadają również owady.Dawniej ze względu na ubarwienie, ruchliwość i śpiew szczygły chętnie hodowano w klatkach, ale obecnie w większości krajów (również w Polsce) są pod ochroną. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Gąsiorek dzierzba (Lanius collurio), drapieżny, wędrowny ptak z rodziny dzierzb o długości ok 25 cm, zamieszkujący tereny otwarte z kępami drzew, torfowiska, wrzosowiska, sady owocowe. Tutaj właśnie znajduje najwięcej pożywienia, które stanowią owady oraz drobne gryzonie i jaszczurki. Ciekawostką jest, że gąsiorek złapawszy swoją ofiarę w dziób, szuka wśród drzew ostrego kolca na który ją nabija, a następnie objada po kawałku, zdejmuje i znów nadziewa. Być może bierze się to stąd, że gąsiorki nie mają zbyt mocnych dziobów i dlatego niczym widelcem pomagają sobie w posiłku kolcem. A może to pewnego rodzaju spiżarnia? Nasze gąsiorki, które przylatują pod koniec kwietnia, odlatują w sierpniu do wschodniej Afryki. No bo niby jak miałyby polować na owady zimą? Gąsiorki cechuje silny dymorfizm płciowy. Samca poznać można po szarej główce, czarnym pasku na oczach przypominającym złodziejską maskę oraz rdzawym grzbiecie i czarnym ogonie. Samiczka nieco rdzawa i mocno prążkowana nie jest taka ładna jak samiec. Jej naturalnym zadaniem jest nieruchome wysiadywanie jaj, więc upierzona jest w kolory maskujące i dlatego trudno ją wypatrzeć. Ptaki te objęte są w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Dzwoniec zwyczajny (Carduelis chloris) jest osiadłym ptakiem wielkości wróbla, należącym do rodziny łuszczaków. Nazwa tego gatunku pochodzi prawdopodobnie od jego śpiewu, który do z złudzenia przypomina dźwięk małych dwonków. Dzwońce zamieszkują tereny od nizin po górną granicę lasu, preferując rozległe rolnicze krajobrazy, choć czasem można spotkać je nawet w miejskich parkach i ogrodach. Ubarwienie dzwońców jest oliwkowozielone (słaby dymorfizm płciowy) z zółtymi lusterkami na skrzydłach i żółtym obrzeżem czarnego, wyraźnie rozwidlonego ogona. Odżywiają się pokarmem niemal wyłącznie pochodzenia roślinnego. Żerują na ziemi lub na niskich chwastach. Silna budowa dzioba pozwala im na rozłupywanie dużych i twardych nasion. W Polsce występują dość licznie, jednak objęte są ścisłą ochroną gatunkową. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Orzechówka (Nucifraga caryocatactes) jest średniej wielkości ptakiem, należącym do rodziny krukowatych. Orzechy laskowe są jej ulubionym przysmakiem. Orzechówka rozbija orzech trzymając go w łapie i uderzając w niego energicznie dziobem. W Tatrach żywi się również orzeszkami limby. Podobnie jak sójka ma w zwyczaju robienie zapasów. Chowając je z róznych zakamarkach staje się czesto ogrodnikiem, przez co umożliwia ich rozsiewanie (podobnie jak sójki, orzechówki również lubią chować swoją zdobycz na później). Ten ładny ptak jest mniej mięsożerny niż pozostałe krukowate - poza wspomnianymi już owocami leszczyny i limby żywi się również nasionami innych drzew iglastych (radzi sobie z tym szczególnie dobrze forma długodzioba, przystosowana do wydłubywania nasion z szyszek), owadami i innymi bezkręgowcami, a rzadko drobnymi kręgowcami. Orzechówka jest gatunkiem chronionym przez cały rok. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Gawrony (Corvus frugilegus) to niezwykłe ptaki, średniej wielkości, z rodziny krukowatych. Są ptakami prawnie chronionymi. Należą do zwierząt synantropijnych czyli takich, które wykorzystują środowisko silnie przekształcone przez człowieka z korzyścią dla siebie.
Gawron na całym ciele ma upierzenie czarne z fioletowym, metalicznym połyskiem. Bardzo często jest mylony z krukiem, choć jest od niego znacznie mniejszy.
Pokarmu zwykle szuka na ziemi; jest ptakiem wszystkożernym. Żywi się głównie larwami owadów, zwłaszcza szkodników (np. sprężyki, stonki ziemniaczanej, chrabąszcza majowego itp). Gawrony to inteligentne ptaki, potrafią używać narzędzi, wytwarzać je i dostosowywać do swoich potrzeb a także współpracować ze sobą. W miastach są bardzo pożyteczne, ponieważ żerując spełniają ważną rolę sanitarną. Dorosłe gawrony mają gołą, białawą nasadę dzioba i opierzone nogi, tzw. nogawice. Zaobserwowano spadek liczebności gawronów w procencie uznawanym za zagrożenie wyginięciem w skali kraju. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Kormoran czarny (Phalacrocorax carbo) jest dużym, czarnobrązowym ptakiem z metalicznym połyskiem o rozpiętości skrzydeł do 140 cm i wadze ok 1,7-2,5 kg. Zasiedla duże zbiorniki wodne zasobne w ryby, zarówno słodkowodne jak i morskie wybrzeża. Szybko lata i jest doskonałym nurkiem - potrafi zanurzyć się do głębokości 9m! Pokarmem kormorana są drobne ryby zwłaszcza te zamieszkujące mulaste dna zbioników. Jest szkodnikiem dla rybaków i wędkarzy. Objęty jest w naszym kraju częściową ochroną gatunkową. W Polsce żyje głównie na Mazurach i Pomorzu ale zdarzają się wyjątki. Zdjęcia kormorana siedzącego na brzozie zostały wykonane w okolicach Zatora w Małopolsce. Pozostałe fotografie pochodzą z wybrzeży Adriatyku i Morza Czarnego. Ciekawostką jest że kormorany potrafią polować z zorganizowanych grupach: część ptaków wypędza ryby z głębin na płytsze części akwenu gdzie stają się łatwym łupem dla pozostałej części stada. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Siwerniak (Anthus spinoletta) jest niedużym ptrakiem z rodziny pliszkowatych. W Polsce zamieszkuje Karpaty, głównie w wyższe partie Tatr i Bieszczadów (zamieszczone zdjęcia pochodzą ze szczytu Małej Rawki), Babią Górę oraz Sudety (mniej licznie). W szacie godowej ma różowawy spód ciała bez kreskowania oraz brązowoszary wierzch ze słabo zaznaczonym rysunkiem. W szacie spoczynkowej spód mocno plamkowany na białym tle, na głowie jasna brew. Nogi zawsze ciemne. Ostrożny, ale nie kryje się, żeruje na otwartej przestrzeni wśród niskiej roślinności, często siada na dobrze widocznych wyższych miejscach, kamieniach, krzakach, drutach. W Polsce objęty jest ścisłą ochroną gatunkową. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Płochacz halny (Prunella collaris) to mały ptak z rodziny płochaczy, zamieszkujący góry południowej Europy i Azji na wysokości ok. 2000 m n.p.m. Wbrew swojej nazwie nie jest płochliwy, zwłaszcza w miejscach, gdzie jest dokarmiany czyli w pobliżu szlaków i schronisk. Żywi się owadami, ślimakami i dżdżownicami, rzadziej nasionami. W czasie niedoboru naturalnego pokarmu żeruje na pozostawianych przez ludzi odpadkach i przyjmuje dokarmianie. Ptak skacząc i podbiegając szuka pokarmu na ziemi i stromych skałach. W Polsce występuje powyżej piętra kosówki w Tatrach (najliczniej), Karkonoszach, Bieszczadach i na Babiej Górze – są to najbardziej północne stanowiska tego gatunku w Europie. W zaśpiewie podobny do skowronka polnego. Ciekawostką jest że ten gatunek ma rzadko spotykany system rodzicielstwa i opieki nad potomstwem. Do rozrodu mogą dobierać się nie pary a grupy po 3-4 samce i 3-4 samice. Gniazda zakłada na ziemi lub w szczelinach skalnych. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Kozica tatrzańska (Rupicapra rupicapra) - jest żywym symbolem Tatr, bohaterką góralskich legend i podań, motywem malowideł, haftów, rzeźb...
Jest niedużym zwierzęciem (waga około 30 kg) wyglądem nieco przypomijanjąca kozę domową od której różni ją zupełnie inny kształt rogów oraz brak brody. Żyje w Tatrach oraz Tatrach Niżnich (sztucznie introdukowana w ub. wieku) w obszarze piętra alpejskiego. Szczególnie upodobała sobie trawiaste półki skalne na których czuje się bardzo bezpiecznie. Jej największymi wrogami od zawsze był ryś i człowiek. Na szczęście dzis polujemy na nie jedynie z aparatem fotograficznym. Populacja kozic tatrzańskich gwałtownie zmalała podczas drugiej wojny swiatowej (w pierwszym powojennym liczeniu dopatrzono sie zaledwie 26 osobników) ale od czasu utworzenia TPNu i TANAPu, oraz objęcia tych zwierząt ochrona gatunkową zaczęłą rosnąć.
Można je spotkać zwłaszcza w godzinach porannych i wieczornych, zwykle w znacznym oddaleniu ale zdarzają się i takie przypadki kiedy staną na szlaku turystycznym :-) zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Świstak alpejski (Marmota marmota) – jest gryzoniem z rodziny wiewiórkowatych. W Polsce zamieszkuje tatrzańskie piętro turniowe. Ma krępe ciało oraz krótkie kończyny zakończone mocnymi pazurami, służącymi mu do grzebania głębokich jam. Zimuje w stanie hibernacji zatem na powierzchni spotkać go można zaledwie przez kilka miesięcy w roku. Jest zwierzęciem płochliwym i nie przepadającym za towarzystwem ludzi zatem niełatwo go spotkać "oko w oko". Najczęściej obecności świstaka doświadczamy słysząc jego charakterystyczny donośny gwizd, którym ostrzega inne osobniki przed zagrożeniem. Mieszka w norach w których samica rodzi od 1 do 7 młodych. Młode po osiągnięciu dojrzałości opuszczają rodzinną kryjówkę i zakładają swoją rodzinę w innym terenie. Świstak pozostaje aktywny w ciągu całego dnia z wyjątkiem okresów załamania pogody. Wtedy bowiem podobnie jak jego niedaleki krewny suseł, najchętniej chrapie w swojej przytulnej norze :-) zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Jeleń szlachetny (Cervus elaphus) – jest silnie związany ze środowiskiem leśnym. Występuje w zasadzie we wszystkich dużych kompleksach leśnych, zarówno nizinnych jak i górskich. Jelenie wykazują wyraźną zmienność sezonową w doborze środowiska. W okresie wiosennym często penetrują łąki i szuwary, latem i jesienią lasy dębowo- bukowe, natomiast zimą ich najważniejszą ostoję stanowią bory sosnowe. Osobniki męskie (byki) mają poroże, które zrzucają corocznie na przełomie lutego i marca i w ciągu kilku miesięcy odbudowują nowe. Z kształtu i wielkości poroża można odczytać zarówno wiek jelenia jak i jego kondycję fizyczną. Jelenie nie sa szczególnie trudne do wytropienia i obserwacji. Zaopatrzywszy się w lornetkę lub teleobiektyw i powoli penetrując obrzeża lasów możemy dość często spotkać to piękne zwierzę bowiem liczebność tego gatunku w Polsce oscyluje w okolicach 150 tysięcy sztuk i systematycznie rośnie. zobacz więcej zdjęć |
|
 |
Łabędź niemy (Cygnus olor), jeden z największych ptaków spotykanych w Polsce mierzy około 150 cm długości a jego skrzydła po rozłożeniu osiągają rozpiętość rzędu 2- 2,5 m. Mimo dużej masy ciała ptak ten zdolny jest do latania, podczas lotu prostuje szyję, a skrzydła pracują w powolny, regularny sposób wydając przy tym dobrze słyszalny dźwięk. Łabędzie nieme mają bardzo dobry słuch i wzrok. Przez większość czasu pozostaje niemy, jednak dorosłe samce potrafią czasami syczeć, prychać lub szczekać jak szczenięta a nawet gwizdać. Osobniki tego gatunku do komunikacji używają także mowy ciała, np.: aby zamanifestować swoją gotowość bojową samce wystawiają łukowato nad grzbietem pióra drugorzędowe skrzydeł. Dymorfizm płciowy jest niezauważalny a samca poznajemy po nieco większym rozmiarze. Pióra na całym ciele dorosłych ptaków są śnieżnobiałe, jedynie młode osobniki mają szarą barwę (Brzydkie Kaczątka). zobacz więcej zdjęć |
|
